Taking on the Kennedys

Ég bauð nokkrum vinum í heimsókn í síðustu viku til að horfa á heimildamyndina "Taking on the Kennedys". Myndina horfði ég fyrst á í kúrsi í námi mínu í Bandaríkjunum og vakti hún athygli mína enda ákaflega áhugaverð.  Hugmyndin er að koma saman einu sinni á mánuði og  horfa á heimildamynd sem við skiptumst á að velja.  Á þessum fyrsta fundi var það s.s. heimildamyndin "Taking on the Kennedys" sem við horfðum á og ræddum um á eftir.  Myndin fjallar um kosningabaráttu á milli Kevin Vigilante (repúblikana) og Patrick Kennedy (demókrata) en báðir sóttust þeir eftir þingsæti í fulltrúadeild Bandaríkjaþings fyrir hönd Rhode Island árið 1994.

Myndin veitir mjög góða innsýn í hvernig bandarísk stjórnmál hafa þróast undanfarin ár.  Myndatökumenn fá að fylgja frambjóðandanum Vigilante út um allt, eru með honum eftir sjónvarpsviðtöl, í stúdíói í útvarpsviðtölum, í bílnum á milli staða, og þegar mikilvægar ákvarðanir eru teknar varðandi kosningabaráttuna.   Hafa verður í huga að einhver tenging hlýtur að vera á milli kvikmyndagerðamannanna og Vigilante þar sem hann hleypir þeim jú ansi nálægt sér og sjónarhornið á þessa baráttu er því ansi mikið frá herbúðum hans.

Vigilante kemur fyrir sem heiðarlegur læknir sem í upphafi kosningabaráttunnar þvertekur fyrir að fara í neikvæða kosningabaráttu.   Hann stendur fast á þeirri skoðun lengi vel þrátt fyrir mjög harðar árásir úr herbúðum Patricks Kennedys (sonur öldungardeildarþingmannsins Edward Kennedy) og þrátt fyrir að starfsfólk kosningamiðstöðvarinnar pressi mikið á hann að svara í sömu mynt.   Þegar styttist í kosningar og hver "skítaherferðin" af annari gegn honum kemur úr herbúðum Kennedys, gefur hann loks eftir og samþykkir að svara í sömu mynnt.  Fara þau þá í það að taka upp auglýsingu þar sem talað er við gamla konu sem hafði leigt Patick herbergi fyrir einhverjum árum síðan.  Konan fullyrðir að Patrick hafi aldrei borgað leiguna þrátt fyrir að eiga næga peninga.   Þessi auglýsing er svo stöðugt keyrð fram að kosningum með þeim árangri að munurinn á frambjóðendunum var orðinn mjög lítill í lokin.  Patrick Kennedy vann þó kosningarnar en litlu mátti muna.

Annað sem fjallað er um í myndinni er stöðug notkun Patrick Kennedy á fjölskyldunafninu sér til framdráttar.  Hann segir meira að segja í einni senunni að hann viðurkenni fúslega að það að hann sé Kennedy hafi fleytt honum langt í pólitíkinni sem og öðru sem hann hafi tekið sér fyrir hendi í lífinu.  Hann notar fjölskylduna óspart í baráttunni og John Kennedy yngri mætir t.d. á kosningafund og skrifar eiginhandaráritanir.   Fólk hundsar Vigilante í myndinni þegar hann segist vera að bjóða sig fram gegn honum og spyr hvar Kennedy sé.  Það vilji bara Kennedy.

Það sem stendur eftir þessa mynd er spurningin hvort að bandarísk stjórnmál séu að þróast út í eintómt skítkast og hvort ekki sé hægt að bjóða lengur fram án þess að taka þátt í því.  Einnig vakna upp spurningar um fjölskyldunöfn, frægð og mikið fjármagn sem nauðsynlegan þátt til að komast áfram í pólitík.   Spurningin sem ég spurði félaga mína að mynd lokinni var hvort þeir teldu líklegt að svipuð þróun eigi sér stað hér á landi á komandi árum.   Spunnust ákaflega fjörugar umræður í kjölfarið sem allir höfðu gaman að.  Engin spurning að við munum hittast aftur að mánuði liðnum og horfa á nýja mynd um nýtt málefni.